Monasticon Praemonstratense

Id est Historia Circariarum atque Canoniarum Candidi et Canonici Ordinis Praemonstratensis

Tomus Primus / Volume II
Norbert Backmund, O. Praem. Auctore
Ecclesiae Windbergensis in Bavaria Canonico
Staubing, 1952

CIRCARIA GRAECIA ET HIEROSOLYMITANA
[Siglum huic circariae: GEH]

ELENCHUS MATERIAE:

Praefatio
Fontes
Litteratura
Domi:
Accon
Bellapais
Hermokastron
Kalavryta
St. Habacuc
St. Samuel
Dubia
Praetermissa
Notae

PRAEFATIO:  <<ELENCHUS MATERIAE>>

Fructus cruciatarum est fundatio harum domuum. In expugnatione Terrae Sanctae, quod ideale tunc omnes animas christianas replevit, monachi et canonici fuerunt pedissequae exercituum, et in regnis et principatibus ab illis erectis nobiles statim abbatias ad normas patrias fundaverunt. In Palaestinam venit ordo noster duplici via: per Amalricum abbatem Floreffiensem anno 1136 (St. Habacuc) et per Stum. Bernardum.

In concilio Remensi anno 1131, praesentibus sanctis Norberto et Bernardo, etiam actum est de cruciatis. Qua occasione Innocentius Papa Amalricum canonicum Floreffiensem, ordinis nostri, qui crucem eloquenter praedicaverat in Gallia et in Belgio, sollicitavit, ut in Terra Sancta christianis et paganis verbum Dei pronuntiaret. Amalricus ergo, missionarius apostolicus nominatus, una cum aliquibus confratribus statim profectus est in Palaestinam, ubi mox patriarcha Hierosolymitanus instanter eum rogavit, ut monasterium sui ordinis ibi institueret. Quod factum est paulo post in loco Sancto Habacuc dedicato, cuius primus abbas factus est Amalricus. Henricus Zdik episcopus Olomuchensis, intravit ibi ordinem et illum inde in patriam suam propagavit. Secunda fundatio facta est, ut supra diximus, per sanctum Bernardum; qui locum St. Samuelis, a rege Balduino sibi oblatum ordini nostro tradidit anno 1141. Anno 1187 ambae domus eversae sunt per incursum Saladini. Refugium invenerunt canonici nostri in urbe Accon, seu Ptolemais.

In concilio Lateranensi anno 1215 ab Innocentio III papa Jacobus de Vitry, Belga atque chronista sagax, nominatus est episcopus Ptolemaidis. Noluit vero ille profisci in Terram Sanctam absque suo intimo amico Hellino, abbate Floreffiensi, cui Gervasius abbas Generalis ordinis nostri in concilio praesens, litteras dedit regi et patriarchae Hierosolymis transmittendas, ut illis intervenientibus loca sancta devastata ordini restituerentur. Post mortem Hellini, qui dein abbas factus est in Accon, qeque ac Gervasii tandem Sti. Samuelis canonia revera restaurata, sed anno 1244 iterum subversa est. De Sto. Habacuc non est certum, an sit tunc redintegratum. Amissa Ptolemaide anno 1291, ordo in Terra Sancta extinctus.

Reliquae canoniae sitae erant in Graecia (Kalavryta in Peloponneso, et Hermokastron in Boeotia) et in Regno Cypri (Episcopia cum suo prioratu in Papho). Fundatio apud Stum. Nicolaum Constantinopoli, cum in unico tantum catalogo eius fiat mentio, manet dubia.

Initio, usque ad finem circiter saeculi decimi tertii, canoniae in Terra Sancta sitae pertinuisse videntur ad circariam "Tuscie, Calabrie et Sicilie", cum qua continuum habuerunt commercium per duos portus in Apulia, Barletta et Brindisi, ubi ordo noster habuit abbatias, quarum una, in signum intimi connexus, etiam Sancto Samueli erat sacra.

Circaria Graeciae vero fuit separata. Post interitum ordinis in Terra Sancta anno 1291, sola Episcopia in Cypro erat probabiliter superstes, et abhinc illa sola videtur continuisse circariam "Graeciae et Hierosolymitana". Titulus nempe regni Hierosolymitani post amissionem sedis suae translatus est ad reges Cypri.

Unaquaeque domus habuit suum tempus prosperitatis. Ex viris illustribus huius circariae adducimus archiepiscopos Amalricum Sidonensem et Lethardum Nazarethanum, Martyres Sti. Samuelis annorum 1187 et 1291, et Beatum Haytonem, celebrem scriptorem abbatiae Bellapaise.

Cum dominatione Latinorum vero haec monasteria steterunt et ceciderunt, quia non tantum Musulmani, sed etiam Graeci schismatici ea in odio habuerunt. In Graecia et in Cypro canoniae potuerunt florere, tamdiu quam haec regna a Gallis dynastiis fuerunt recta, quia tunc semper vivae fuerunt relationes cum Gallia, ubi ordo noster semper fuit magno in honore. Cum vero cessavisset ibi dominatio dynastarum de Villehardouin ipsis fuerunt derelicta haec dissita monasteria, quae e regione sua heterodoxa nullas fere, sed ex occidente longinquo tantum obtinuere vocationes, Hermocastrum certe, Kalavryta forsitan ipso saeculo eorum fundationis interierunt. Cyprus vero postremo a Venetis fuit possessa. In Venetia ordo noster non existebat, et in reliqua Italia in fine saeculi XV misere elanguit et omnino fere iam extinctus erat. Ideo elanguit et Bellapaise, quae tamquam ultima domus circariae interiit anno 1571, et cuius aedificia quasi integra ut unum ex pulcherrimis monumentis artis mediaevalis in Cypro supersunt. De reliquis canoniis subsistit ecclesia Sti. Samueli tantum.

  <<ELENCHUS MATERIAE>>


FONTES:  <<ELENCHUS MATERIAE>>

<<ELENCHUS MATERIAE>>


LITTERATURA:  <<ELENCHUS MATERIAE>>

(Bibliographiam optime invenies apud DHGE, art. Croisades, et in opere anglo "The Cambridge Medieval History", vols. IV et V, Cambridge 1923-26)

<<ELENCHUS MATERIAE>>


DOMI:

 

NOMEN:  <<ELENCHUS MATERIAE>>

ACCON

St. Samuel

ANTIQUITUS:

St. Samuel de Ptolemais, in Accaron, St. Jean d'Acre

LOCUS:

Civitas in litore maris in Terra Sancta, sedes Episcopalis.

FUNDATIO / HISTORIA:

Religiosi expulsi ex abbatis St. Habacuc et St. Samuel, mediante abbate Hellino Floreffiensi, anno 1191 hic in Accon monasterium provisorium sibi erexerunt. Anno 1291 etiam hoc destructum est a Saracenis. Abbas Egidius de Marle cum 26 religiosis suis martyrio coronatus est. Nihil superest.

LITTERATURA:

Cetera, sicut etiam abbates, vide infra sub Sto. Samuele.

<<ELENCHUS MATERIAE>>


NOMEN:  <<ELENCHUS MATERIAE>>

BELLAPAIS

B.M.V.

ANTIQUITUS:

Episcopia, -ium, Piscopia, Grandcourt?, Abbaye Blanche, Labaya, Badia Bianca, B.M.V. de Pace, Notre Dame de la Paix. Hoc ultimum nomen praevaluit a saeculo XV adulteratum est in Delapais, Lapais, tempore vero italo in Bellapaese, Bellapais -- et sic adhuc hodie nuncupatur.

LOCUS:

Juxta vicum Kazaphani prope Kyrenia versus meridiem, in alto monte amoenissime sita, in insula Cyprio, Dioc. Nicosia, postea Cerina (Kyrenia).

FUNDATIO / HISTORIA:

Abbatia praeclara. Fundata est in loco dicto "B.M.V. in Monte Cyrianarum" ab Amalrico de Lusignan, rege Hierosolymitano, tamquam prioratus modicus pro canonicis Ord. Sti. Augustini ex Hierosolymis fugitivis, circa annum 1198. Anno circiter 1200 Hugo I, rex Cypri ei donavit locum Episcopiam, in vicinitate situm, ubi forsan antiquitus fuerat monasterium graecum. Mox conventus se eo transtulit, et inter annos 1206 et 11, ope Theodorici archiepiscopi Nicosiensis, ordini Praemonstratensi se aggregavit. Annis 1224, 1225, et 1232 iam authentice ut abbatia occurrit[GEH-01]. Erat sub paternitate Praemonstrati. Archiepiscopus Nicosiensis reservavit sibi iurisdictionem plenam in monasterium, exigens, ut abbates ipsi eandem oboedientiam praestarent quam superioribus suis ex ordine. Hugo III rex (1267-84) nequaquam, ut dicit Hugo annalista noster, fundator erat coenobii, sed illud egregie auxit et dotavit advocans canonicos ordinis a Saracendis e Terra Sancta expulsos, et procuravit abbatibus jus pontificalium. Concessit illis etiam jus portandi gladium et calcaria aurea. Paulo post annum 1305 ibi intravit tamquam conversus Hethoum de Gorhigos (Hayton Chruchi), e regia stirpe Armeniae, qui celebrem chronicam scripsit, quam supra notavimus[GEH-02]. Canonia habuit prioratum in Papho, et residentiam in Nicosia[GEH-03]. De Papho vide infra sub dubiis. Hugo IV rex (1324-58) abbatiam splendide exornavit. A tempore regis Jacobi (1460) facta est commenda, et exinde elanguit. Saeculo sequenti disciplina erat omnino corrupta. Senatus Venetianus ab abbate generali expetivit correctionem scandalorum, quam ille initiavit ipso anno 1571, quo Cyprus a Turcis est expugnata. Dein canonia suppressa est, omnes Latini ex insula sunt expulsi, ecclesia abbatialis data est Graecis tamquam parochialis, qui eam tenent usque hodie. Aedes claustrales, quae sunt adhuc pulcherrimae, paulatim conciderunt in ruinas, sed integra subsistunt elegans refectorium et maior pars claustri.

INCORPORATA:

Prioratus in Papho, et residentia in Nicosia.

ARCHIEVALIA:

Archivo di Stato, Venezia.

LITTERATURA:

SERIES ABBATUM:

(canonice electus, ergo abbas regularis)

<<ELENCHUS MATERIAE>>


NOMEN:  <<ELENCHUS MATERIAE>>

HERMOKASTRON

ANTIQUITUS:

Hodie Erimokastron.

LOCUS:

Prope Thebas versus occidentem, in eadem diocesi, in Boeotia, Graecia.

FUNDATIO / HISTORIA:

Monasterium, de quo pauca tantum scimus, quod vero saeculo XIII ad breve saltem tempus extitisse dubitari non licet. Anno 1212 nobilis vir Nicolaus de Sto. Audomaro (St. Omer) donat abbati et fratribus S. M. de Parvo Ponte Brundusii Ord. Praem. casale, quod dicitur Hermocastrum prope Thebas (De Leo o.c. Nr. 41). Gervasius abbas generalis scribit paucis annis post episcopo Thebano (Ep. Nor. 88, ed. Hugo): ". . . dudum sane significatum est nobis quod fratres quidam Praemonstratensem ordinem prfitentes in diocesi vestra sortiti sunt locum ut ibidem Domino famularentur secundum ordinis instituta; de quoroum conversatione quoniam diversa audivimus a diversis. Non possumus solliciti non esse de ipsis . . ."

Hugo dicit in calce huius epistolae se nihil potuisse invenire certi, de quanam canonia hic agatur. Dubium non est, eam esse nil aliud nisi Hermocastrum illud, quod brevi ante abbatiae Brundusinae fuisse donatum supra legimus. Brundusina domus novam fundationem ibi instituit, sed plantatio, ab arbore emortua orta, potuit florere et ideo probabiliter iam mox iterum cessavit. Ampliuis de ea nulla fit mentio, nec invenitur nomen eius in antiquis catalogis, nisi forte "Mons. Stae. Katharine", in Scheftlariensi catalogo occurrens (vide infra sub Praetermissis) hanc canoniam designet.

LITTERATURA:

Fontest ordinis nesciunt

<<ELENCHUS MATERIAE>>


NOMEN:  <<ELENCHUS MATERIAE>>

KALAVRYTA

ANTIQUITUS:

Kalabrita, Colabrita, -brica, Colimbria, Bella Vallis

LOCUS:

75 km. SE de Patras, in cuius diocesi erat sita. Hodie est municipium in nomo Achaia (Graecia).

FUNDATIO / HISTORIA:

Abbatio fundata a Godefrido II de Villehardouin, Toparcha Patrae, post annum 1218. Filia de Belval, vel secundum Cat. Ninove, Stae. Crucis Metensis. In aliis catalogis dicitur fuisse filia Praemonstrati. In ampla literatura historica de Oriente Latino usquedum nihil inveniri potuit, quo existentia huius coenobii probaretur. De oppido Kalavryta nihil refertur, quam quod ibi fuerit baronia Francorum cum castello mediaevali, et duo pervetusta monasteria graeca, saeculo IVo fundata, Megaspilaion et Hagia Laura appellata. Atqui ex fontibus ordinis clare apparet monasterium eius ibi extitisse, occurrit nempe in omnibus antiquioribus catalogis, et etiam in quibusdam necrologiis, ut in Rommersdorfiensi ad diem 25am Junii: Bertram abbas de Kalabrita, et in Obituario Parcensi: Nicolaus abbas Kolabritensis.

Puto rem ita se habuisse: Saepius evenit in Graecia durante dominatione Francorum, quod Latini antiqua coenobia graeca sibi arripuerunt et monachos latinos ibi collocaverunt, ut in Chortaiton prope Thessalonicen, et in Daphnis prope Athenas, quae monasteria saeculo XIII Cistercienses occupaverunt, quae vero ante et post usque ad nostra tempora a Basilianis schismaticis erant possessa. Probabiliter simile quid actum est in Kalavryta.

Hugo annalysta noster autumat quidem hanc canoniam fuisse ordinis nostri usque ad annum 1463, quo Turci Peloponnesum expugnaverunt. Hoc vero cum veritate concordare nequit. Ut iam liquet ex facto, quod nomen eius antiquioribus tantum catalogis (saeculo nempe XIII) est insertum, Kalabritensis canonia adjuc hoc ipso saeculo XIII interisse videtur. Probabiliter hoc factum est anno 1263, quo Byzantini Kalabritam iterum occupaverunt[GEH-04], et monachos graecos, ut suspicari licet, in possessionem antiqui sui monasterii redintegraverunt. Si diutius extitisset ibi ordo noster, certe aliqua vestigia in archivis reliquisset.

LITTERATURA:

<<ELENCHUS MATERIAE>>


NOMEN:  <<ELENCHUS MATERIAE>>

ST. HABACUC

ANTIQUITUS:

Sti. Joseph ab Arimathea, Ramle, Rama

LOCUS:

Probabiliter fuit situm in El Kenisey, prope Joppe, Palaestina. Dioc. Ramla-Lydda, nunc Jerusalem.

FUNDATIO / HISTORIA:

Abbatio fundata circa annum 1137-38. Amalricus quondam Prior in Gottesgnaden, tunc vero abbas Floreffiensis, anno 1136 profectus est in Terram Sanctam cum quibusdam confratribus ad praedicandum. Per aliquod tempus terram circuierunt tamquam praedicatores peregrinantes fundatorem Norbertum imitantes, sed mox, cogente Guilelmo Patriarcha Hierosolymitano, fixerunt se in solitudine sepulchri prophete Habacuc probe Ramleh, ubi etiam ossa Sti. Joesph de Arimathaea colebantur. Primus abbas Amalricus anno 1152 factus est Archiepiscopus in Sidon. Anno 1156 23 religiosi fuerunt in St. Habacuc. Anno 1187 a Saladino fuit dirutum, pars fratrum fuit necata. Vix serius haec canonia fuit restaurata et vix locus eius hodie invenitur.

LITTERATURA:

SERIES ABBATUM:

<<ELENCHUS MATERIAE>>


NOMEN:  <<ELENCHUS MATERIAE>>

ST. SAMUEL

ANTIQUITUS:

Nebu Samwil, Mons Gaudii, Montjoie

LOCUS:

Situm in monte 8 km NE de Jerusalem, in eadem diocesi.

FUNDATIO / HISTORIA:

Abbatia. Balduinus II Rex Hierosolymorum hunc locum, ubi antiquitus a Judaeis, Christianis et Musulmanis sepulchrum Samuelis prophetae colebatur, primo Sancto Bernardo obtulit pro fundatione monasterii O. Cist. Sed ille recusavit, et suasit Regi[GEH-05], ut eum Praemonstratensibus daret. Quod et fecit successor Balduini, Fulcro rex, anno 1141. Filia Praemonstrati, etsi primi canonici eius ex diversis canoniis venerant, et haec domus ut proprietas totius ordinis ab initio considerabatur. Abbas Sti. Samuelis, "qui porte croce et non mitre ne angel"[GEH-06], numerabatur inter sex abbates "suffraganeos" patriarchi latini Hierosolymitani.

Anno 1187 eversum, et maior pars religiosorum necata est. Superstites aufugerunt in Accon. Nihilominus in ruinis Sancti Samuelis adjuc aliqui fratres degebant, sed anno 1213 videtur fuisse omnino derelictum. Tentamina Generalis abbatis Gervasii et Helini Abbatis Floreffiensis hanc domum restaurandi fuerunt in cassum. Sed paulo post annum 1229 successerunt, et iterum floruit St. Samuel usque ad annum 1244, quo religiosi definitive fugati sunt. Ibidem superest navis ecclesiae romanicae, tamquam sanctuarium Mahumeticum. Vide etiam supra apud Accon.

LITTERATURA:

SERIES ABBATUM:

<<ELENCHUS MATERIAE>>


DUBIA:  <<ELENCHUS MATERIAE>>

CONSTANTINOPOLIS

Sti. Nicolai extra Muros.

Hanc domum ad tempus saltem forsitan fuisse ordinis nostri tantum scimus ex catalogo Scheftlarensi, in quo expresse inter canonias Terrae Sanctae adducitur. Secundum Longnon, haec ecclesia tempore imperii latini pertinuit ad canonicos ordinis Sancti Sepulchri. Sed fieri omnino potest, Balduinum primum imperatorum latinum eam circa annum 1204 canonicis ordinis nostri, quos ex flandrica sua patria forte secum duxerat, primo tradidisse.

STUS. MICHAEL DE CLUSA

J. Michelet loquitur in opere suo "Le proces des Templiers" (Paris, 1841-51) II 647 de monasterio quodam ordinis nostri, nomine Sti. Michaelis de Clusa, sito in insula juxta civitatem Beyrouth, ubi Julianus ultimus dominus Sidoniensis vitam suam finisset. -- Nisi est error auctoris, haec domus, de qua alioquin nihil scimus, erat forsan prioratus dependens a Sto. Samuele Acconensi.

PAPHOS

Civitas in meridie insulate Cypri. Constat abbatiam Bellapais ibi habuisse domum dependentem anno 1246. Hoc anno Rogerus quidam eques Paphensis dedicat abbatiae pretiosam reliquiam Stae. Crucis, et fundat anniversarium sollemne pro se et pro uxore sua. Georgius abbas Episcopiae statuit, quod haec missa cantari posset in "domo nostra quam habemus in civitate Paphensi", et quidem "a fratribus nustris ibi degentibus". (MASLATRIE, Histoire du Royaume de Ch. III 646-47).

Alioquin nihil scimus de hac domo, sed ex verbis supra allatis suspicari licet ibi fuisse verum conventum. Anno 1280 occurrit quidam "frater Dionysius praepositus abbatiae Episcopiae" (Rohricht Regesta Nr. 1437). Hoc tantum sic intelligi potest, quod iste frater fuit superior alicuius domus dependentis. Atqui tales habuit Bellapais in Nicosia et in Paphy tantum. Nicosia videtur fuisse mera residentia, seu potius refugium (vide supra, notam apud Bellapaise), ergo possumus supponere, hunc Dionysium fuisse praepositum domus Paphensis.

<<ELENCHUS MATERIAE>>


PRAETERMISSA <<ELENCHUS MATERIAE>>

BETHLEHEM

In terra Juda. Anselmus Episcopus Havelbergensis (qui fuit Ord. Praem.) in primo suo libro Dialogorum anno 1145 scribit de ordine suo, quod "extendit etiam palmites haec eadem sancta societas in partes orientis, nam in Bethlehem una, et in loco quem vocant Sti. Habacuc alia congregatio est."

Secundum omnes peritos haec est aperta confusio cum St. Samuel. In Bethlehem numquam fuerunt Praemonstratenses.

JERUSALEM

1. In Monte Oliveti, Ascensio Domini, et

2. Juxta "Templum Domini"

In ambobus coenobiis fuerunt canonici iam ante fundationem ordinis Praem., Ambae canoniae habuerunt abbates, et interdum fuerant appellati "albi monachi". Non fuerunt canonici Sti. Sepulchri, apud Templum Domini vero erant "Canonici Templi". Certe numquam fuerunt O. Praem., ut dicunt aliqui auctores. (Goov. IV, 166) Cf. W. Hotzelt, Die Chorherrn vom Hl. Grabe in Jerusalem, Palaestinahefte des Deutchen Vereins vom Hl. Lande 25-28, Köln, 1940. p. 198-236; Michelaut/Reynaud pp. 51, 162; Lepaige, I, 97).

MONS STAE. CATHARINAE

Adducitur in Catalogo Scheftlarensi. Probabiliter est confusio cum Sto. Samuele, nisi forte idem sit ac Hermokastron, de quo vide supra.

NAZARETH

P. Louis de Gonzague Daras praetendit ibi fuisse ecclesiam cathedralem ordinis nostri. Hoc verum non est. Lethardus archiepiscopus Nazarenus (+ 1190) quidem erat ex ordine, sed capitulum ibi numquam erat regulare.

De Lethardo vide Wilhelmum de Tryo, lib. XXII, 18

<<ELENCHUS MATERIAE>>


NOTAE:  <<ELENCHUS MATERIAE>>

[GEH-01]  <<RETURN TO TEXT>>

Iam anno 1218 Hellinus abbas Sti. Samuelis obierat in Episcopia.

[GEH-02]  <<RETURN TO TEXT>>

Avunculus eius, aeque Hayton vel etiam Macarius nuncupatus, a Le Paige I 586-7 et exinde a multis aliis ordini nostro vindicatur, sed falso.  Ille enim fuit ordinis Minorum, ut probat Tournebize in opere suo "Histoire politique et religieuse de l'Armenie" (1904).  Vita utriusque Haytonis invenitur in DHGE sub voce Ayton, et in praefatione operis RHC, supra allati.

[GEH-03] <<RETURN TO TEXT>>

Hayto ille conversus Episcopiae, obtinuit bullam a Clemente V. Papa anno 1308, in favorem canoniae suae, vi cuius insignis abbatia graeca vulgo "Mangana" in urbe Nicosiensi sita, illi est unita (Registr. Clement V. nr. 2435, 2436: " . . . cum Graeci in monasterio S. Georgii de Lamangana male hactenus pertractarint et pertractent, monasterium S. Georgie Stae. Mariae monasterio (scil. Episcopia) uniatur et conventui Stae. Mariae monasterii licentia detur ut ipsi ad monasterium Sti. Georgii se transferant et reforment praedictum claustrum de personis latinis idoneis.  Clemens Pp. V mandat executoribus, ut si dictum monasterium Sti. Georgii in dissolutione fore invenerint, monasterium, si id animarum saluti personarum degentium in eodem expedire viderint, Stae. Mariae monasterio uniant vel aliter de Sti. Georgii monasterio ordinent.") 

Nescitur, an revera haec unio sit peracta.  Post annum 1453 monasterium Mangana pro monachis graecis e Constantinopoli profugis restauratum et anno 1567 destructum est.  (cf. Hacket o.c.p. 361)  Abbatia Bellapais possedit in Nicosia refugium anno 1468: "Ostel de l'abbédou. Prémontré (Mas Latrie, Hist. Roy. Chypre III 288).

[GEH-04]  <<RETURN TO TEXT>>

Secundum Hopf, Geschichte Griechenlands im Mittelalter, arx Kalavrytana iam anno 1263 a Byzantinis expugnata est.  Secundum opus citatum Papandreu vero dominum Francorum hac in regione fuit annis 1205-1325, et 1404-07. 

[GEH-05] <<RETURN TO TEXT>>

Röhricht, Regesta Nr. 216.  -- Epistolae Sti. Bernardi (Migne, PL 182 p. 67 ff) epist. 253 et 355.

[GEH-06]  <<RETURN TO TEXT>>

Livre de Jean d'Ibelin, chap. CCLXI (RHC, Lois I, Assises de Jerusalem I, Paris 1841) -- "Croce" hic non intelligi debet modo italico = crux, sed modo gallico (crosse) = pedum.   


Posted unconditionally on this website with the permission of both DeGruyter Publishing Company, Berlin, Germany and Abbot Thomas Handgraetinger, Windberg Abbey, 1999.  All rights reserved by both DeGruyter Publishing Company, Berlin, Germany and Windberg Abbey, Order of Canons Regular of Prémontré.